Puso, Pare, Puso

XVII

I do not love you as if you were salt-rose, or topaz,
or the arrow of carnations the fire shoots off.
I love you as certain dark things are to be loved,
in secret, between the shadow and the soul.

I love you as the plant that never blooms
but carries in itself the light of hidden flowers;
thanks to your love a certain solid fragrance,
risen from the earth, lives darkly in my body.

I love you without knowing how, or when, or from where.
I love you straightforwardly, without complexities or pride;
so I love you because I know no other way

than this: where I does not exist, nor you,
so close that your hand on my chest is my hand,
so close that your eyes close as I fall asleep.

Ang pag-ibig ko'y di tulad ng sa anumang bato tulad ng topasyo,
O kahit ng sa bulaklak na napupuno ng bango.
Mahal kita gaya ng mga bagay na madidilim,
Sa pagitan ng anino't kaluluwang kimkim.

Mahal kita tulad ng halamang di namumukadkad
Ngunit taglay ang sinag ng tagong rikit ng mga bulaklak.
Salamat sa iyong pag-ibig, 'sang laksang halimuyak
Ang umuusbong at nabubuhay sa aking katauhan.

Mahal kita, kung paano o kailan o saan ay hindi ko alam.
Mahal kita, walang bahid ng kabuktutan o pag-aalinlangan.
Datapwa't mahal nga kita dahil wala na akong alam pang iba

Maliban dito... na maging ang ako at ang ikaw ay di umiiral:
Na ang bisig mo sa dibdib ko ang aking sandalan;
Na sa iyong pagpikit, ako ang nahihimlay.

- Pablo Neruda